در حسرت لعل شكرت دل شده بي تاب (مختار مالداری مژن آبادی)

رفتار تو شرمنده کند کبک دري را   

از غبطه کُشد حسن وجمال تو پري را

در حسرت لعل شکرت دل شده بي تاب

چون صائم مسکين که  نخرده سحري  را

بگذار که روشن شود از روي تو عالم

پنهان نکن از دل شده روي قمري را

ترس از مگسان نيست اگر باز گشايي

يک  لحظه به گفتار دهان  شکري  را

آن کس که به ديدار تو مشتاق نباشد 

خفّاش  بود غم  نخورَد  بي  بصري  را

اندر طلب وصل به  صد شوق و  تمنا 

گشتيم به امّيد توهر بوم وبري را

يک  بار سوي کشته ي عشقت نظري کن    

بگذار  جفا  کاري و  بيدادگر  را

داني  چه مرارت ز جفاي تو کشيدم  

تا کي مگر احساس کنم  دربدري را

سوگند به جان تو که بسيار عزيزاست 

اين دل نکند غير  تو ميل  دگري  را

مختار به پايش چه زني بوسه، لبش بوس

مپسند  به خود  تهمت  کوته  نظري را